Kiedy tylko patrzę na moje dzieci – serce pęka mi na milion kawałków. Widzę, jak bardzo się starają, jak bardzo chcą się uczyć i rozwijać, ale ich ciało i umysł ciągle je ograniczają. Zrobiłabym wszystko, aby mogły cieszyć się życiem tak jak inne dzieci… Każdego dnia zmagamy się z wieloma trudnościami jakie przyspożył nam niesprawiedliwy los. Dzieci to jedyne szczęście jakie mam.

Tosia cierpi na autyzm atypowy, afazję psychomotoryczną, niepełnosprawność intelektualną w stopniu lekkim, niedowzrost, niedowagę oraz obniżone napięcie mięśniowe. Oliwier z kolei boryka się z autyzmem dziecięcym, ADHD, zaburzeniami zachowania i emocji oraz zaburzeniami aktywności i uwagi. Oliwier ma niepełnosprawność intelektualną w stopniu lekkim. Mój syn nieustannie zmaga się z trudnościami, nie może skupić się na jednej rzeczy i ma problem z kontrolowaniem swoich emocji. Widzę, jak wiele cierpi, ale jednocześnie zawsze stara się dawać z siebie wszystko. Jestem z niego dumna, że potrafi tak dzielnie walczyć z każdym dniem. Nie jest łatwo patrzeć na swoje dzieci i widzieć, jak bardzo cierpią. Ale jednocześnie nie mogę sobie pozwolić na zwątpienie. Muszę walczyć o to, aby mogły normalnie funkcjonować w społeczeństwie. Chociaż nigdy nie wyzdrowieją, to wierzę, że można zawalczyć o ich samodzielną przyszłość. I właśnie dlatego codziennie staram się dawać z siebie wszystko, aby moje dzieci mogły żyć pełnią życia. Przeszkodą, jakiej nie jestem w stanie ominąć są ciągle rosnące koszty rehabilitacji, terapii, leczenia oraz transportu… Bez tych środków moje dzieci po prostu sobie nie poradzą w społeczeństwie. Nie dopuszczam myśli i nie pozwolę ,aby moje dzieci zostały skazane na porażkę. Będę walczyć do ostatniego tchu i nigdy się nie poddam.